Jak w tytule, moim zdaniem Mroczna woda powinna się w istocie nazywać brudna woda. :) Strasznie mnie zniechęciła kreacja tej cieszy, do korzystania z miejskich zbiorników oraz obserwowania rzek - takiej na przykład Wisły.

Co do filmu. Kieruję moją opinię do tych, którzy przeczytali napis "horror" i skojarzyli nazwisko Hideo Nakaty, a potem oczekiwali podwieszonych u sufitu trupów, trącających nogami ścianę, kubki i budziki...

Ja ten film traktuję jako obyczajową i bardzo nietypową interpretację życia typowego japończyka, której dodano, podkreślmy DODANO, elementy dreszczowca.

Koneserzy azjatyckiego kina wiedzą, iż jest ono specyficzne. Melancholijne, stonowane, refleksyjne i bardzo często nacisk kładziony jest na otoczenie czy atmosferę, nie zaś na dialogi i wartką akcję. To coś, czego znerwicowany, pędzący przed siebie z wywieszonym językiem Europejczyk nie rozumie. I obawiam się, że poprzez pryzmat jego ADHD film był, jest i będzie postrzegany jako nudny.


Tak, są sceny pełne napięcia, jak wówczas gdy główna aktorka orientuje się kogo tak na prawdę zabrała do windy. Można się nawet strwożyć na widok tego czegoś, biegnącego do niej z wyciągniętymi rękoma. :)

Dla mnie jednak jest to film opowiadający o niebagatelnej przemianie japońskiego społeczeństwa. Aktorzy są tutaj żywi. Dynamiczni, pełni pasji, niekiedy agresywni, złośliwi i otwarcie wyrażający swoje stany emocjonalne.

Nie przywykłem do tego, ponieważ japońscy aktorzy z gruntu są bardzo pokorni, skryci, a jak już wspomniałem na wstępie, nacisk łożony jest na fabułę osnutą filozoficznymi rozmyśleniami, egzystencjalno-psychologicznymi wtrąceniami, przeplecionymi prozą nudnego życia lub ornamentami ze świata przyrody (proszę spojrzeć choćby na Cha no Aji - Smak herbaty).

Mnie, szczerze powiedziawszy, zaskoczyła gra matki, bardzo wiarygodna jak na tak małą dziewczynkę gra Ikuko (młodszej), rola ojca oraz totalnie namolnego właściciela nagabywacza - co podchodzi pod kompletne faux pas, jak na realia tamtej kultury.

Całość mi się bardzo podobała, bo patrzyłem na nią inaczej niż na sieczkę i jatkę, gdzie miało się coś dziać. Jestem również przyzwyczajony do wschodnio-azjatyckiego kina, dlatego nie odczuwałem znużenia. No i oczywiście, dodając na koniec, bardzo mi się podobała Asami Mizukawa, choć wystąpiła raptem kilka minut w filmie. :P


Proszę więc, nie porównywać kultury ADHD z jej namolnymi wtrętami, do kultury shintoistycznej opartej o wartości buddyjskie, gdzie czas nie ma takiego dużego znaczenia jak kontakt z przyrodą, a ruchy i decyzje planuje się długo oraz celebruje je do perfekcji, jak w grze Go, nie jak w Mortal Kombat. :P